Een lach en een traan

Van een zielig, ziek hoopje mens naar een ernstig ziek jongetje aan de beademing. Daarna langzaam aan (heel langzaam, al zie je dat niet op de foto's) weer de Kay zoals we hem kennen. Mooi om te zien; eerst is het vermaak vooral in bed met een schermpje, maakt niet uit wat 😉. Daarna een rondje in de rolstoel buiten en daarna lachen, gieren, brullen met je broer! Zelfs actief "voetballen" met de ballon . Tsjonge, wat ben ik een trotse moeder! 🤭