De dagen worden korter, het wordt kouder. De winter is in aantocht.

En met de winter komen ook de feestdagen er weer aan. Overal reclame, data van de intocht van Sinterklaas komen voorbij, berichtjes op Facebook van mensen die niet kunnen wachten tot het kerst is.....

Mag ik een winterslaap houden? Dan droom ik over jou en wordt pas weer wakker als het 2018 is. ❤

Allerzielen..... natuurlijk branden we een kaarsje voor jou lieve Kay. En niet alleen vandaag hoor!!

In alles zoek ik jou, waar ik ook ben.

Ben op vakantie zonder jou..... er vliegt een witte vlinder voorbij. Daar ben je!

We lopen langs winkeltjes, over de markt en ik zoek iets voor jou.

Elke vlinder die iets met goud en/ of blauw heeft vind ik wel mooi voor bij jou.

Het klopt niet dat je er niet bent. Het klopt niet dat ik jou niet iets kan geven.

Op deze manier ben je ook op vakantie toch bij me.

En als ik weer thuis ben hang ik een vlindertje bij jou in het boompje! ❤

De zon in mijn gezicht, de wind door mijn haar.

Het geluid van de vogels, het geluid van de golven.

Grote vissersboten en surfers op zee, mensen, kinderen, hondjes op het strand. Vliegers in de lucht.

Jij zou alles zien, alles benoemen. Alles was voor jou leuk, lief, mooi en indrukwekkend.

Je genoot van de kleinste dingen en dan genoot ik zo van jou.

Ik zit op het strand. Voor een ander lijkt het alleen. Maar niets is minder waar. In al die kleine dingen ben jij...... Overal ben jij.

Ik mis je zo

En toch ben je bij mij voor altijd.

In mijn hart voor altijd.

Ik ben nooit alleen.

Lieve Kay,

Gisteren was de laatste ronde van de KiKa-run. In het Amsterdamse Bos waren veel mensen bij elkaar om te gaan hardlopen voor KiKa. Veel mensen die geld hebben opgehaald voor KiKa. Sven en ik waren er ook. Hugo, Sven zijn voetbalvriend, liep met Sven mee en Eiske liep met mij mee. Wij hebben ook veel geld opgehaald voor KiKa; bij elkaar ruim 1800 euro! Linde en Roos, jouw allerliefste vriendinnetje, waren mee om ons aan te moedigen en papa, opa Dick en oma Wil ook.

5 km hebben we gerend. Het ging heel goed. Sven en Hugo liepen als de brandweer. Ik ben niet zo snel als zij, maar ik heb het volgehouden. Ik heb getraind, zodat ik het vol kon houden, maar ik heb ook gezegd; "Wat nou niet volhouden? Opgeven is geen optie.... Kay kon ook nooit opgeven en zou ook nooit opgeven". 

Voordat het landelijke bedrag bekend werd gemaakt werd er nog aandacht geschonken aan de kindjes die er door deze verschrikkelijke ziekte niet meer zijn. Net als jij, allerliefste Kay . Het grote veld, met zo veel mensen, was even heel stil. Er werden foto's getoond van overleden kindjes. Jij zat er ook bij. Ik vind het bijna een eer dat zoiets gevraagd wordt. Dan kan ik aan iedereen laten zien wie mijn andere zoon was.....ís! Zo verdrietig...... maar zo trots! ❤

Zo waar!

En dan is de vakantie weer voorbij. De basisscholen zijn weer begonnen. Foto's op Facebook van kinderen die voor het eerst in groep 3 zitten. Ouders die stiekem blij zijn dat hun kroost weer naar school gaat. Ook voor ons begint het schoolgaande leven weer. Morgen dan, want vandaag is Sven nog een extra dagje vrij. Een nieuwe en spannende periode, omdat Sven naar de middelbare school gaat.

Ik hou van gewoon doen....het gewone leven. Afleiding, ritme en regelmaat maken dat ik door kan. En toch zijn het ook de momenten waarop ik het moeilijk heb. Onze lieve Kay zou nu gewoon in groep 6 (!) horen te zitten. Omdat hij 2x in groep 3 zat is zijn afwezigheid in groep 5 het "grootst". Mark is vrijdag naar school geweest om de mozaïek-vlinder van groep 4 naar groep 5 te verhuizen. Het heeft weer een mooie plek in de klas gekregen. Zo fijn dat hij nog steeds onderdeel van die klas is. Ook staat zijn foto nog in de vitrinekast in de aula. Hij is/ was niet alleen voor zijn klas belangrijk, maar ook voor de rest van de school. Zowel leerlingen als leerkrachten.

Zoals in het tekstje staat; ik praat zo graag over mijn kleine mannetje! En op school wordt er ook gewoon nog over hem gepraat. Ik denk dat dat altijd zal blijven, zolang er leerkrachten zijn die het hebben meegemaakt. Zoals de directrice zei: "Hij hoort bij onze school en zijn verhaal hoort bij onze school." Het maakt me verdrietig....... En het maakt me zó trots! ❤ Hij heeft het voor elkaar gekregen, door zijn kracht, optimisme, vrolijkheid en liefde, alle harten voor zich te winnen!

En dan is de laatste dag van de maand mei alweer aangebroken…… Net zoals het hele afgelopen jaar is ook deze maand voorbij gevlogen. Gisteren de dag van de begrafenis.

Steeds wist ik alles nog van vorig jaar, maar vandaag? Ik heb geen idee wat ik vorig jaar op 31 mei heb gedaan. Het enige wat ik weet is dat het de eerste dag van leegte was. Kay was niet meer bij ons. Niet in geest, maar ook niet meer zijn lichaam.

Voor het eerst is dat nu niet anders dan vorig jaar. En volgend jaar en de jaren daarna zal dat ook niet anders zijn.

We gaan door, we moeten door. Voor en met elkaar, met Kay voor altijd in ons hart!

Een jaar geleden.....

Een jaar geleden sloten wij onze deuren. Een jaar geleden hadden wij een week achter de rug van mensen over de vloer. Allemaal lieve mensen en kinderen. Iedereen die Kay nog een laatste keer wilde zien. Verwachte en onverwachte bezoekjes, zo waardevol. Post- en bloemenbezorgers. De uitvaarbegeleidster en de fotografe. Ook allemaal lieve mensen.

Maar vandaag een jaar geleden was de laatste dag dat wij Kay in ons midden hadden. De laatste hele dag dat we naar hem toe konden wanneer we wilden, dat we hem konden zien en aanraken. Dat we hem kusjes en knuffels konden geven......

Een jaar geleden "moest" ik mijn toespraak maken. Ik ben tig keer opnieuw begonnen, maar kon niet op papier krijgen wat ik wilde overbrengen. Toen heb ik mezelf opgesloten bij Kay. In zijn kamer, naast zijn bed, waar hij nog in lag alsof hij sliep. Daar voelde ik mij goed, daar moest ik zijn. Als vanzelf kreeg ik op papier wat ik wilde vertellen, wat ik dacht, wat ik voelde.

Ik voelde mij zo'n trotse moeder. Nog steeds als ik naar Kay keek overheerste trots; Je bent onze zoon, míjn zoon. Wat heb je het goed gedaan in jouw veel te korte leventje. Je hebt de harten gestolen van alle mensen om je heen. Wat was je mooi, lief, gezellig, spontaan, sociaal en sterk. Ik kon niet anders dan trots zijn.

En nog steeds ben ik trots. Nog steeds vertel ik vol trots en liefde verhalen over jou, aan wie het maar wil horen. Herinneringen voor altijd. Vol trots, vol liefde. En met heel veel verdriet.

Hoog boven de wolken

Ik voel me er verdrietig, maar ook blij

Hoog boven de wolken

Ben je daar dicht bij mij?

Ineens loop ik over van verdriet

Waar je ook bent, dichterbij kom ik niet.

Een plek, geen idee van het bestaan

Een plek, zo mooi en rustig

Ben je daar heen gegaan?

Ergens zonder ziekte en pijn

Zou je weer aan het zingen, rennen en spelen zijn?

Ik mis je verschrikkelijk, ieder moment

maar als je leven op aarde niet meer leefbaar is, als je niet meer bij ons kunt zijn,

dan gun ik het jou dat je daar bent.

Lieve Kay, we hebben vandaag jouw plekje nog mooier gemaakt. Papa, Sven en ik zijn naar het tuincentrum gegaan en hebben een mooi boompje en een mooie struik uitgezocht voor achter de steen. Het boompje krijgt van december tot maart/ april witte bloemetjes en de struik van mei t/m juli blauwe bloemetjes. We dachten met z'n drietjes dat jij deze ook zou hebben uitgekozen als je mocht kiezen. Sven heeft goed geholpen met graven (dat vindt hij natuurlijk super leuk!). We zouden het leuk vinden als mensen die wat mee willen nemen voor jou dan iets in het boompje hangen.

Ook hebben we graszaadjes gestrooid. Hopelijk wordt het dan niet meer zo zanderig en modderig.

Het was weer een verschrikkelijk emotionele dag. Een jaar geleden leefden we in een roes. Werden we overspoeld door berichtjes en telefoontjes. Moesten we zo veel regelen voor de begrafenis en wilde ik eigenlijk niets liever dan naast jouw bedje staan. Jou zien, jou aanraken en jou kusjes geven. Mijn lieve, knappe, dappere vriendje ❤

Nu zou ik nog steeds niets liever willen dan jou zien, jou aanraken en jou kusjes geven. Maar dat kan niet meer......nooit meer.

Ik mis je zo........

Alweer een jaar geleden......

Het is onvoorstelbaar; alweer een jaar geleden was jouw laatste avond bij ons. Overdag was je redelijk te spreken. Had je wel zin in chocopops en riep je waar de slagroomsoesjes bleven.... 🤭

Een jaar geleden had ik onrust; onrust, omdat je een hernia had en niets meer zelf kon. Onrust, omdat je pruttelde bij het ademhalen. Onrust omdat om de paar minuten een stekende pijn opvlamde en dan moest ik je op je andere zij draaien. Onrust, omdat je begon te spugen. Onrust, omdat het gepruttel over ging in benauwdheid. 

Een jaar geleden was het strijden over. Je ging niet zonder slag of stoot overstag, maar je zag zelf ook in dat het niet langer zo kon.

Een jaar geleden zat ons huis vol familie. Iedereen kon en wilde jou nog een kus geven. Wat zijn we met z'n allen dankbaar dat dat kon.

Een jaar geleden kwamen de huisarts en de thuiszorg jou aansluiten op de morfinepomp. Je mocht niet meer lijden, je mocht niet in paniek raken, omdat je benauwd was.

Een jaar geleden lag je op mijn plekje, in mijn armen en je wilde dat ik heel dicht bij je bleef. Je was niet in paniek, je was heel rustig. De verpleegkundige van de thuiszorg zei later dat ze al een engeltje in bed zag liggen toen ze kwam. 

(Bijna) Een jaar geleden zong ik "Slaap kindje, slaap" voor je. Het laatste slaapliedje dat ik voor je kon zingen. 

(Bijna) Een jaar geleden begon je aan je slaap voor altijd. In mijn armen, met jouw armpje om de mijne geslagen.

We houden nog steeds van je en we missen je zo verschrikkelijk!

Ik  ben moeder

Mijn oudste, een zoon

Mijn jongste, een zoon

Het is moederdag

Maar het is niet meer gewoon

Voor altijd moeder van twee

In mijn hart doet Kay altijd mee

Maar.....

Nog maar 1 zoon die mij kadootjes, kusjes en knuffels kan geven

Nog maar 1 zoon die dat kan......de rest van mijn leven

Moederdag

Weer een dag met zo verschrikkelijk veel pijn

Moederdag zal vanaf nu ook een dag met een zwart randje zijn.

Wat een verdrietige, maar bijzondere dag!

Op deze verdrietige, maar bijzondere dag had Sven eerst nog een voetbalwedstrijd. Ik heb het uitgezeten, maar het voelde niet als de plek waar ik hoorde te zijn. Vooral over andere dingen praten, niet te lief doen, dan gaat het goed. En zo ging het ook goed.

Om 14u hadden we afgesproken. We waren er eerder om de familie op te wachten. Terwijl we stonden te wachten regende het. Toen iedereen er was zijn we met z'n allen naar Kay z'n plekje gelopen. En ons weermannetje heeft er vast weer voor gezorgd dat het droog was. 

Toen Sven en ik samen het laken van de gedenksteen af haalden, klonk er een "Oooohhh" uit de meeste monden. Wat is het mooi geworden, wat zijn we tevreden, wat zijn we trots. Trots op onze lieve Kay. En onze lieve Kay verdient de mooiste steen van allemaal. Ook trots op de steen die we speciaal hebben laten maken. Persoonlijker kan niet; Kay z'n knuffel, "Kay" in zijn eigen handschrift, de kleuren goud en blauw, de 3 harten met eigen teksten........ Het klopt gewoon. Zo zijn we op die plek met z'n vieren. Zoals het eigenlijk hoort!

Het was ook weer een dag van berichtjes, kaartjes en bloemen. Wat doet het ons goed om te merken dat Kay niet wordt vergeten. Want dat mag niet! Nooit!!

Lieve Kay, voor het eerst ben ik bij je geweest, terwijl het regent. Ik kom heel graag bij je. Je ligt op een prachtige plek op een prachtige begraafplaats. Ik zeg altijd: het is eigenlijk een park, waar ook graven zijn. Het is er mooi en rustig. Ik word er verdrietig, maar ook rustig. Het voelt goed om even bij je te zijn. Maar als het regent vind ik er niets aan. Ik vind het verschrikkelijk als het regent. Kan er zelfs echt een beetje chagrijnig van worden.

Alleen vanmorgen voelde het goed. Het regende een klein beetje (oké, toen ik er was regende het twee beetjes....), maar ik was zo blij, zo trots en zo ontroerd! De mooiste gedenksteen van de hele begraafplaats staat bij jou! Ik ben zo blij dat het gelukt is om het voor jouw geboortedag rond te hebben, ik ben zo trots op het resultaat en ik was zo ontroerd, dat het precies is geworden zoals papa en ik het in ons hoofd hadden. Speciaal voor jou en alleen voor jou. Morgen onthullen we het voor jouw opa's en oma's, tantes, ooms en neefjes. Morgen staan we stil bij jouw geboortedag. Je verdient het om het mooiste plekje van allemaal te hebben. Nou ja, dat is het op één na mooiste plekje; het allermooiste plekje is in mijn hart........

Na 15u mag iedereen jouw prachtige plekje zien. Voor die tijd houden we het nog even geheim 😉

1 mei...... vorig jaar schreef ik over 5 jaar sinds 1 mei 2011.

Nu zijn we alweer een jaar verder. En mei wordt nooit meer een maand om met plezier naar uit te kijken of om op terug te kijken.

1 mei, de eerste dag in het ziekenhuis.

13 mei, de dag dat we jouw verjaardag horen te vieren, met taart en slingers en gebak. Verjaren zal je niet meer. We gaan stil staan bij jouw geboortedag en we zullen dat altijd blijven doen.

23 mei, de dag van de diagnose......die verschrikkelijke kl*te diagnose. Ook de eerste dag dat we in het AMC kwamen. En de laatse volle dag dat jij geleefd hebt.

24 mei, de dag die we altijd zullen herinneren als jouw sterfdag. Het was nog maar 5 minuten 24 mei toen jij je laatste adem in mijn armen uit blies.

30 mei, de dag van de begrafenis. Ik heb het al eens eerder genoemd; wat een bijzondere, liefdevolle, verdrietige, indrukwekkende dag was dat.

Dan blijft er nog maar 1 dag in mei over en ook die dag heeft een herinnering; 31 mei, de eerste dag van ons leven dat je niet meer bij ons thuis was. De eerste dag van de rest van ons leven......

Ik heb geen moeite met achterom kijken. Er is zoveel om aan terug te denken om de herinneringen aan en met jou levend te houden. 

Ik heb veel meer moeite met vooruit kijken. De rest van mijn leven zonder jou........

Tijd is een ongrijpbaar ding, maar emoties zijn minstens zo ongrijpbaar. Ze zijn allemaal te benoemen en te omschrijven, maar als ze door elkaar heen lopen wordt het ingewikkeld....

Ik ben blij dat het weer lente is. De zon laat zich regelmatig zien, het is lekker lang licht, overal volle velden met crocussen, narcissen of tulpen, als ik wakker wordt hoor ik een orkest van vogeltjes. Maar tegelijkertijd maken al deze dingen me zo verdrietig. Ik hoor steeds jouw opgewekte stemmetje, dat mijn hart altijd deed smelten: "Mooi weertje vandaag, hè, mama?" Eén streep zon: "Mama, mag ik mijn korte broek aan?" "Wauw, mama kijk dan! Al die bloemen!" "Mama, de vogeltjes zijn een liedje aan het zingen!" Ik zou nog zo graag met jou van de lente genieten. Ik ben blij dat het lente is, maar ik geniet er niet van.

Wat is het toch altijd gezellig en fijn om met familie samen te zijn. Iedereen weer te zien en te spreken. Maar wat word ik er ook weer verdrietig van, omdat jij er niet meer bij bent. Ik liep altijd over van trots, als het zo goed met jou ging dat je lekker mee speelde met jouw (achter) neefjes en nichtjes. Als ik je lekker kon laten gaan en me geen zorgen hoefde te maken. Maar ook als het wat minder ging. Dan zat je bij me op schoot en genoot je er op jouw manier toch van dat je er bij was. Want een feestje of gezelligheid, daar moest jij bij zijn!

Alles heeft een zwart randje. Waar ik ook ben of wat ik ook doe. Voorheen hadden we momenten met een gouden randje. Die momenten heb ik niet meer gehad. Gelukkig belemmert dat zwarte randje niet het genieten, werken en lachen, maar het is wel constant aanwezig. Tijdens het genieten, werken of lachen kan ik even de knop om zetten. Afleiding is goed. Maar op de een of andere manier heb ik het op dit moment zonder afleiding zwaarder dan ooit. 

Ik mis je zo verschrikkelijk!! 

De tijd vliegt...... Waar blijft de tijd?

Het begon 12 februari dit jaar. Een jaar geleden dat we het feest voor ons 12,5 jarig huwelijk hadden. En na die datum is er ineens zo veel "een jaar geleden". Hoe kan het? Het lijkt wel gisteren dat ik je stem, je lach hoorde. Het lijkt wel gisteren dat je me de allerdikste en allerlangste knuffel en 100.000 lieve kusjes gaf (platgekust! 😘). Het lijkt wel gisteren dat ik je hoorde huilen van de pijn. Het lijkt wel gisteren dat we intieme gesprekjes hadden in de nacht. Het leek wel gisteren dat ik naast je lag en jij je laatste adem in mijn armen uitblies. Maar jeetje, het was niet gisteren. Het is allemaal al (bijna) een jaar geleden.

En toch, toch lijkt het soms allemaal al zó lang geleden! In een jaar tijd gebeurt er zo verschrikkelijk veel. In een jaar tijd maak je zó veel mee, dat het wel jaren lijken. Net als een weekendje weg..... dan zie en doe je zo veel dat het wel een hele vakantie lijkt!

Wat een relatief begrip....tijd. Ik snap dat kleine kinderen niets begrijpen van de tijd. Vorige week of vorig jaar? Morgen of over een maand? Voor kinderen geen touw aan vast te knopen.

Voor mij soms ook niet. Maar er is één ding wat overduidelijk is. Een uur, een dag, een maand, een jaar geleden..... Het maakt geen verschil. Ik mis je verschrikkelijk! ❤

Ik mis je als de zon schijnt

Ik mis je als het regent

en ik mis je als het sneeuwt

Ik mis je als ik binnen ben

en ik mis je als ik buiten ben

Ik mis je als ik thuis ben

en ik mis je als ik ergens anders ben

Ik mis je als de tv aan staat

en ik mis je als ik muziek hoor

Ik mis je als ik wakker ben

en ik mis je als ik slaap

Ik mis je als ik alleen ben

en ik mis je als er veel mensen zijn

Alles heeft een herinnering aan jou, bij alles en op ieder moment denk ik aan jou

Alles heb ik met jou meegemaakt

Maar er is niets wat ik nog met jou mee zal maken…….

In mijn hart ben je er altijd en overal bij

Overal en op ieder moment denk ik: jij bent bij mij

Dat weet ik en dat voel ik

ik hou van jou en jij houdt van mij

Het leven gaat gewoon door.....hoe kan dat nou? Hoe kan ik doorleven zonder mijn kind? Dat vraag ik mezelf vaak af. Hoe kan het dat ik niet iedere dag stuk ga van verdriet? Hoe kan het dat er toch ook weer mooie, nieuwe dingen op je pad komen? Hoe kan het dat je de kracht hebt of vindt om die mooie en nieuwe dingen aan te pakken?

Ookal was december een maand die ik liever had overgeslagen, het heeft mij ook iets gebracht. Iets waar ik echt heel blij mee ben! Ik heb een nieuwe functie 🙂. Vanaf 1 februari ben ik seniorverpleegkundige op de kinderafdeling. Geen drastische verandering, hoor, maar wel een nieuwe uitdaging. Ik blijf gewoon kinderverpleegkundige op de afdeling waar ik inmiddels al ruim 12 jaar werk. Maar ik krijg er taken bij. Naast de patiëntenzorg krijg ik meer coördinerende en begeleidende taken. Er zijn uit ons team 4 seniorverpleegkundigen en 1 daarvan gaat een nieuwe uitdaging aan buiten het ziekenhuis. Haar functie moest dus opgevuld worden en dat kwam voor mij op het juiste moment! Gelukkig heb ik mijn leidinggevende, de andere seniors en P&O kunnen overtuigen dat ik het aan kan. Natuurlijk waren daar vraagtekens, natuurlijk voelt het voor hen onzeker. Maar ik voel dat ik het kan, dat ik het wil en dat ik er juist weer nieuwe energie van krijg. 

Dat is vooral als ik in het hier en nu sta. En ook als ik aan de toekomst denk. Maar als ik "een stap achteruit" zet en het geheel overzie, dan denk ik........ wat had ik deze stap graag gemaakt met Kay erbij. Dit stukje van mij is nieuw en alle nieuwe dingen zijn zonder Kay .... Wat is het soms toch ingewikkeld...

Verder leven betekent ook op zoek naar een middelbare school voor Sven. Tsjonge, groep 8! Deze maand zullen we nogal wat open dagen af moeten om een keus te kunnen maken. Spannend, hoor!

Verdere leven.....hoe kan het? Dan sta ik bij Kay z'n grafje. Zorg weer dat het er netjes bij ligt en staat, zet verse roosjes in het vaasje waar hij zo blij mee was, doe de olielamp opnieuw aan en staar naar zijn foto. Dan zeg ik in gedachten tegen hem: Lieve, lieve, allerliefste Kay. Hoe kan ik nou verder leven zonder jou? En dan denk ik eigenlijk meteen: dat komt ook door jou. Jij hebt laten zien dat je door kan leven, no matter what. Jij was de liefste, de sterkste. Dat weet ik, dat heb ik gevoeld. Jij had niet anders gewild. Iedere dag, iedere minuut, iedere seconde ben je bij me. En daarom kan ik het! Ik hou zo verschrikkelijk veel van je ❤

Wat valt er te schrijven na de feestdagen...... Dat de feestdagen echt niet meer zijn zoals ze altijd geweest zijn. Een spreuk op facebook verwoordde het precies zoals het is: "De liefde voor de feestdagen raakt ernstig onderkoeld....wanneer je iemand in je hart, maar niet meer in je armen voelt".

Genieten....wat is nog genieten? "Wij genieten als de kinderen genieten", zei ik altijd. Ik ben echt wel blij als Sven blij is hoor, hij heeft het naar z'n zin met leuke dingen die we doen, met familie bij elkaar. En dan heb ik het ook wel naar m'n zin, maar genieten doe ik niet....kan ik niet. Die grote leegte, dat enorme gat. Zo aanwezig. Ook zo'n ware en rake uitspraak: "Geen kind is zo aanwezig als het kind dat wordt gemist". 

Kay genoot altijd van alles. Kay glunderde van oor tot oor als hij met Sint Maarten met zijn zelfgemaakte lampion langs de deuren ging. Als hij op school bij Sinterklaas mocht komen om iets te vertellen en z'n kadootje op te halen. Als hij thuis die enorme zak met kadootjes voor de deur zag staan. Als hij een kadootje voor mijn verjaardag tevoorschijn toverde en die traditiegetrouw op bed aan mij gaf. Als hij mee mocht helpen de kerstboom te versieren. Als hij trots zijn zelfgemaakte kerststukje mee naar huis mocht nemen. Als hij op z'n kerst-best met kerstdoos op school kwam, waar muziek en lichtjes de sfeer verhoogden. Als we met de familie aan een chique gedekte tafel zaten om te eten. Als we iets leuks gingen doen in de kerstvakantie, zoals naar het circus of Disney on Ice. Als hij niet bij het raam weg te krijgen was zolang er vuurwerk te zien was.

En bij al die gebeurtenissen ontbrak nu dat stralende koppie. We hebben geprobeerd er wat van te maken, maar ik wilde alles anders dan anders doen. Als het anders is dan andere jaren is die leegte niet zo overduidelijk. Het gemis is er toch, wat we ook doen. Maar hetzelfde als andere jaren is dan zo overduidelijk "zonder Kay". 

Sint Maarten.... Sven is dan al zo groot! Hij ging zelf met een vriend en een vriendin langs de deuren. Dat kan en dat is anders dan anders.    Sinterklaas.....Sven gelooft niet meer, dus er hoeft niet door de buren een zak met kadootjes voor de deur gezet te worden. We hebben het met z'n drieën gevierd. Iedereen kocht voor iedereen een kadootje. Sven is met oma op pad geweest om kadootjes te kopen. Zo wist ik eens een keer niet wat er allemaal in de zak zat. Dat was anders dan anders. Op mijn verjaardag kwam Sven traditiegetrouw met een kadootje op bed mij feliciteren en natuurlijk kreeg ik ook een dikke kus. Maar het was niet de hoeveelheid kusjes en knuffels die ik altijd van Kay kreeg. In plaats van in het weekend heb ik het op de ochtend zelf gevierd. Familie en een vriendin, koffie en taart. Meer niet. 's Avonds zijn we met z'n drieën uit eten gegaan. Anders dan anders. Sven vond het leuk om mij de hele dag door te verrassen. Ik kreeg een kadootje 's ochtends, één 's middags en één 's avonds. (iets wat Kay nooit had gekund,want bij hem brandden de kadootjes vanaf het moment dat hij ze had in zijn zak, tas of kast! 😉)  Het ging de hele dag goed, maar toen Sven 's avonds in bed lag voelde ik me zo verdrietig.... . De laatste ochtend op school voor de vakantie was kerstontbijt. Sven was als eerste op school, omdat hij met groep 8 kerstliedjes ging zingen. Mark en ik kwamen later om te kijken en luisteren. Na het zingen mee naar de klas om zijn kerstdoos te bewonderen. Ik had Kay z'n vriendinnetje beloofd bij haar in de klas te komen kijken, dus dat heb ik ook gedaan. Daarna moest ik aan het werk (mocht dus een uurtje later beginnen), dus de koffie met kerstbrood heb ik overgeslagen. Ook de toespraak van de directrice van school heb ik gemist. De toespraak ging uiteraard over 2016, dus ook Kay werd genoemd. Die hadden we niet zien aankomen. Mark stond gelukkig met lieve ouders om hem heen. Een bewogen ochtend.....anders dan anders.                                                         Eerste kerstdag hebben wij er ook voor gekozen om met z'n drieën te zijn. Overdag zijn we naar het IJssculpturenfestival geweest en 's avonds hebben we gegourmet. Gezellig, knus, anders dan anders.                   Tweede kerstdag is de enige dag geweest die niet anders was dan anders. Mijn vader is dan jarig, dus we gaan daar altijd heen. Er is ook altijd visite en natuurlijk komen mijn zusje met man en kids ook. Het is dus gewoon wel gezellig. Het voelt meer als "alleen maar" een verjaardag en niet zo echt kerst. Ja, er staat een kerstboom in de kamer, maar verder is het een verjaardag, zoals die op iedere andere dag ook had kunnen zijn.  Met oud en nieuw zijn we uitgenodigd door vrienden. Sven heeft het daar altijd erg naar zijn zin als hij gaat spelen of soms logeren bij zijn vriendje. En wij hebben het altijd gezellig met zijn ouders. Zijn broertje zat bij Kay in de klas. Kay en hij speelden wel eens samen, maar niet veel. De afgelopen jaren zijn we met oud en nieuw naar mijn zusje gegaan. Dan sliepen Sven en Kay na het eten daar en wij maakten ze om 00.00u wakker om naar het vuurwerk te kijken. Nu is Sven de hele avond op gebleven en ging mee naar buiten om vuurwerk af te steken. Weer helemaal anders dan anders dus. 

Het was fijn dat alles anders was dan anders. Zo hebben we het toch vol kunnen houden tijdens de feestdagen. Maar dan nu....alles moet gewoon weer door zoals altijd. Iedereen wenst elkaar gelukkig nieuw jaar. En ik kan alleen maar denken: Wat nou, gelukkig nieuw jaar?! Weer een heel nieuw jaar voor ons......een héél jaar zónder Kay!!!! 

We gaan er maar het beste van maken. Het beste wat mogelijk is. Zonder verwachtingen, we laten het over ons heen komen. Met ups en downs, met een lach en een traan. Vooral met elkaar. Zo zal het zijn en zo zal het blijven. Niet alleen dit nieuwe jaar, maar de rest van ons leven.      En gelukkig staan we er niet alleen voor. Nog steeds wordt er door familie, vrienden, buren, collega's, verpleegkundigen en artsen uit het AMC meegeleefd. Wat voelt dat goed, wat is dat fijn.                          Kay is voor altijd in ons hart, in vele harten!